Zagadnienia : Adiustacje Wf

t. 14

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

h2 przedłużone w A (→WnWf,Wa)

! miniat: tr = wycinek A, tylko górna 5-linia, od h2 do oktawy c3-c4.          tr = laseczka w górę h2;               red = tr + chorągiewka.

Bez przedłużenia w WfSB

Tu bez kliszy 

..

Opatrzona wskazówką ten. nuta h2 jest w A (→WnWf,Wa) przedłużona do wartości ćwierćnuty. Wydaje się to być pomyłką Chopina, gdyż tak długa wartość nakazywałaby przetrzymanie tej nuty jeszcze na początku 2. połowy taktu, co z pewnością byłoby błędem. Dla uniknięcia wątpliwości zmieniamy ją zatem na ósemkę, niemal dokładnie odpowiadającą jej rzeczywistej długości. Pominięcie tego przedłużenia w WfSB może być następstwem tego błędnego zapisu, z którym sztycharz nie wiedział, co zrobić.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy rytmiczne , Błędy A , Adiustacje Wf

t. 25

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

e w A, Wf, WfSB i Wn3

es w Wn1 (→Wn2,Wa)

bemol es w 2. połowie taktu

..

Wersja Wn1 (→Wn2,Wa) z es jest niemal na pewno błędna – nie ma żadnych śladów usuwania , mimo że w tym i w sąsiednich taktach widoczne są liczne ślady korekt (w Wn2 bardzo wyraźne) związanych z błędnym odczytaniem rytmu partii l.r. Pominięty  dodano w Wf i WfSB.
W Wa zadiustowano wersję Wn1, usuwając  przed es w 2. połowie taktu, niepotrzebny wobec braku  na początku taktu.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wn , Autentyczne korekty Wf , Adiustacje Wf

t. 25-28

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

4 dłuższe i 3 krótsze łuki w A, odczyt dosłowny

! miniat: wycinek, tylko górna 5-linia, t. 26-27 do sf.            t. 25-6 TGTU, 27-8 – końcówki nieco w lewo, pod 3. przednutkę (zrobony EZnieU pierwszy 27)

7 dłuższych łuków w A, interpretacja kontekstowa

TGTU

6 krótszych łuków w Wn1 (→Wn2)

bez drugiego 26, reszta jak ten EZnieU

7 krótszych łuków w Wf, Wa i Wn3

wszystkie jak ten EZnieU

..

Łuczki pod grupami przednutek mają w A różny zasięg, są to jednak z pewnością przypadkowe niedokładności, powiększające się w miarę powtarzania podobnych znaków. Pierwsze 4 łuki świadczą, że Chopin miał niemal na pewno na myśli łuki dochodzące do odpowiednich nut głównych i tę interpretację przyjmujemy w tekście głównym.
W wydaniach łukami objęto tylko przednutki, a ponadto w Wn1 (→Wn2) przeoczono drugi łuk w t. 26 (uzupełniony w pozostałych wydaniach).

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Niedokładne łuki A , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf , Adiustacje Wf

t. 39-40

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

Podobnie jak w t. 35-36, Chopin pominął w A niektóre niezbędne znaki chromatyczne przede wszystkim w t. 40 –  des2 i  e2 w pr.r. oraz  e1 i  des2 w l.r. (użycie znaków w t. 39 jest ze względu na przenośnik oktawowy nie w pełni skodyfikowane, co powoduje, że  przed e3 i  przed des2 można uznać za niekonieczne). Wszystkie potrzebne znaki – z zastrzeżeniem jak w nawiasie powyżej – dodano już w Wn1 (→Wf1,Wa,Wn2Wn3). W Wa dodano jeszcze  des2 przed 6. szesnastką t. 39.
W WfSB powtórzono znaki Wn1, z tym że przed 6. szesnastką t. 39 umieszczono  zamiast , co dało błędne es1, a przed 8. szesnastką tego taktu dodano  des2, co nie ma sensu – znak, jeśli już uzna się go za potrzebny, powinien się znaleźć przed 6. szesnastką.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf , Niedokładności A

t. 44

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Pisownia A (→WnWa,WfSB)

! miniat: wycinek, ostatnia triola, obie pięciolinie.                 EZTU

Pisownia Wf

EZnieU

..

Pisownia Wf, z trzydziestodwójką wysuniętą poza 3. nutę trioli szesnastek, jest sprzeczna z Chopinowskim rozumieniem tego typu zestawie­nia rytmu punktowanego z triolą – patrz uwaga do t. 45-46.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wf